Angielskie spółgłoski
Większość spółgłosek w języku angielskim wymawiana jest tak samo jak w języku polskim: b, d, f, h, k, l, m, n, p, s, t oraz z wymawiamy praktycznie tak samo. Być może przy d i t wymawiamy z językiem odrobinę dalej w ustach niż w języku polskim, ale dużej różnicy nie ma.
s w języku angielskim wymawia się je tak samo, jak po polsku. Ogólnie mówiąc, to prawda. W niektórych słowach jednak wymawia się s jak z. Często na to nie ma reguły, jak na przykład w słowach takich jak is (yz) czy this (thyz). Czasami wymawiamy s jak z dlatego, że wpływa na s poprzedzająca głoska, tzn. jeśli przed s jest dźwięczna głoska, bezdźwięczne s zamienia się w dźwięczne z. To taka sama zasada, jak kiedy po polsku piszemy krzesło, ale mówimy kszesło, bo k jest bezdźwięczne i zamienia dźwięczne rz w bezdźwięczne sz. Także jako końcówka –s, wymawiana jest jak z po dźwięcznych głoskach. Przykład: słowo window kończy się na dźwięczną głoskę (struny głosowe wibrują), więc po dodaniu końcówki –s: windows (łyndołz) usłyszymy z. Ale w słowie book po dodaniu –s nadal słyszymy s. Jeszcze jedna ciekawostka, w słowie sugar (szugar) cukier s czytamy jak sz.
c w wielu słowach wymawiamy jak k, ale kiedy pojawia się przed e, i albo y wymawiane jest wtedy s.
g wymawiane jest najczęściej tak samo, jak w języku polskim, poza słowami, w których wymawia się je jak dż. Niestety nie ma reguł na to, kiedy wymawiamy g jak dż. Najczęściej przed i i y, ale nie zawsze.
j jest zawsze wymawiane jak dż.
q zawsze występuje z literą u i razem są czytane: kju.
r w Irlandii Północnej i w Republice Irlandzkiej wymawia się dalej w ustach. Język należy zwinąć w trąbkę. Amerykanie wymawiają r jeszcze głębiej. Szkockie r jest podobne do polskiego, tylko trochę bardziej twardo wymawiane. Natomiast Anglicy wymawiają r tylko na początkach sylab. Kiedy r pojawia się na końcu sylaby, samogłoski poprzedzające je są dłużej wypowiadane.
v wymawia się jak nasze w.
w wymawia się jak nasze ł.
x wymawia się eks.
Dyftongi, czyli zbitki liter:
th tłumaczyłam w poprzednim wpisie.
sh czyta się jak nasze sz.
ch najczęściej wymawia się jak nasze cz, ale czasami jak k (Christmas, school), a kilku przypadkach jak sz (machine, Chicago)
ng wymawia się tak, jakbyśmy n chcieli powiedzić w gardle, albo powiedzieli n i zaczynali mówić g, ale nie do końca.
Jak wymawiać 'th’
Dźwięk przedstawiany przez litery ’th’ nie istnieje w języku polskim, więc trzeba się go specjalnie nauczyć.
Wymawia się go następująco: język wystawiamy między zęby i syczymy wydmuchując powietrze między językiem a górnymi zębami. Ćwiczyć najlepiej przed lustrem. Jeśli widać język, a lustro jest poplute, to osiągamy sukces.
Zapis fonetyczny ‘th’ ma dwa warianty wymowy: dzwięczny i bezdzwięczny. Dzwięczny brzmi prawie jak ‘d’ albo 'w’, tylko język nie jest za zębami na podniebieniu (tak jak przy wymowie 'd’), ani nie jest nam potrzebna dolna warga (tak jak przy wymowie 'w’), ale język wystaje z ust pomiędzy zębami. Jeśli przy ćwiczeniach przeszkadza nam dolna warga, można ją sobie przytrzymać palcem. Bezdzwięczna wersja podobna jest trochę do ‘s’ lub ‘f’ a, tak samo jak przy dzwięcznej głosce, dzwięk wykonywany jest pomiędzy górnymi zębami, a językiem.
Oto kilka przykładów słów z dźwiękiem ’th’:
Dźwięczny wariant:
the
this
that
father
mother
brother
Bezdźwięczny wariant:
Thursday
three
thirteen
thirty
W następnej części kursu zajmiemy się tematem: Czasownik ‘to be’ (być) w czasie teraźniejszym – forma twierdząca
